Bir hayli koşturuyorum bugünlerde. Yapılacak işler, organizasyonlar ve dolayısıyla düşünelecek çok şey var. Gün içerisinde koştururken her şey yolunda aslında çünkü durmadan hareket ederken aklıma çok fazla şey gelmiyor düşünecek. Asıl yorgunluğumu akşam eve gelip de yatağa girerken hissediyorum. Ayaklarımı uzatıp şöyle bir uzanınca aklımda, kalbimde ne var ne yok hepsi bir bir dökülmeye başlıyor. İşte o an aman boşver deyip de yatmak mümkün olmuyor. Sanki tüm günün acısı o an çıkmaya çalışıyor. Ben de ne yapayim şöyle bir bakıyorum içime ne var ne yok diye ve farkediyorum ki bayağı bir söylenmemiş de birikmiş hisler, görüşler, duygular var. En çok onlar rahatsız ediyor en sakin, en durgun anında çünkü biriken her şey o an hiç vakit kaybetmeden su üstüne çıkıveriyor. O an kendini "neyse yarın söylerim, ifade ederim" diye teselli ediyorsun ancak o yarın binbir sebepten dolayı gelmiyor, gelemiyor. Bu anı çok kez yaşadım ve en çok acıtan bir seferinde kesin karar alıp, o an yaptığım her neyse bırakıp gittim söylemek istediğimi söyledim, ifade ettim. Benden çıkmasına izin verdim. İçimdeki çöplüğün büyemesine izin vermemek ne kadar da güzelmiş fark ettim.
Kim bilir ifade edemeyip de içimizde tuttuğumuz daha neler neler var. Hepsi bir seferde çıkıp gitmeyecek belki de ancak bugün, belki de şu an başlamak bizim elimizde. Bırakın dışarı çıkması gereken her şey çıksın, içinizde birikmesin. Bu öyle güzel bir rahatlık ki anlatamam. Hele gece yatağına girip de aklında bir şeylerin olmaması..sadece huzur duygusu. Sanki içinizde bir yerlerde duran kocaman bir yük hafifliyor, kanatlanıp bir kelebek olup içinizden çıkıp gidiveriyor.
Write a comment